Op een ijzige winterdag meldt Nathalia zich bij psychiater dr. Faber. In de besloten ruimte van zijn spreekkamer vertelt ze hem waar ze mee zit. Nathalia is fotografe, maar sinds enige tijd lukt het haar niet om haar werk te doen. Dat komt, zo zegt ze, door wat ze als laatste heeft gefotografeerd: een moord.

Dr. Faber uit Dangereusement douce van Antoine Laurain zet zijn patiënte aan het werk. Sinds de laatste foto doet ze niet veel meer dan uit het raam van haar Parijse appartement kijken en de overburen observeren. Haar opdracht is om de levens van de mensen die ze observeert op te schrijven. 

Nathalia gaat ijverig aan de slag en levert steeds nieuwe verhalen aan. Ze schrijft over een influencer die zich afzet tegen haar xenofobe ouders, en over een man die moet kiezen tussen zijn kat en zijn kind. Stuk voor stuk zijn het prikkelende verhalen. Hoewel dr. Faber zegt dat de werkelijkheid er niet toe doet, wordt hij nieuwsgierig en probeert hij te achterhalen of Nathalia’s verhalen echt waar zijn of niet.

De Franse titel verwijst naar Nathalia, die er in de ogen van dr. Faber “gevaarlijk lief” uitziet. Dat zet de lezer al op een bepaald spoor: verbergt Nathalia iets? Of moeten we juist oppassen voor dr. Faber? In het Engels is de titel French windows. Dat zijn van die glazen (balkon)deuren die doen denken aan het Parijs van Hausmann. Heel toepasselijk voor dit Parijse boek. De appartementen staan daar vaak zo dicht op elkaar dat de bewoners elkaar veel zien en misschien ook wel over elkaars leven gaan fantaseren. Het boek deed me denken aan Le guetteur van Christophe Boltanski (2018), waarin iemand zo ver gaat in het observeren van de buren dat ze zelfs een privédetective inschakelt. 

Terwijl de Engelse titel de nadruk legt op het voyeurisme van Nathalia, geeft de Franse titel al weg dat er iets gevaarlijks in de lucht hangt. Een Franse criticus zag de verfilming van dit boek al wel voor zich. Laurain schrijft inderdaad filmisch, misschien komt dat doordat hij ook scenarioschrijver is. De boeken van Antoine Laurain hebben een groot publiek binnen en buiten Frankrijk en zijn o.a. in het Engels en Duits vertaald. Ik las eerder Le chapeau de Mitterrand, waar ik erg enthousiast over was. Ook Dangereusement douce vind ik een aanrader. Het leest lekker weg maar is toch heel verrassend. 

Antoine Laurain (2023) Dangereusement douce, Paris, 191 p.