Zoé is bij haar huis aan de Canadese Ottawa River met een boot bezig, als haar zoon plotseling verdwijnt. Het ene moment zat hij nog bij het huis te spelen, het volgende moment was hij spoorloos verdwenen. Verdronken? Ontvoerd? Wie zal het zeggen.

Als het verhaal L’enfant rivière begint, is Zoé’s zoon al 6 jaar weg. Haar huwelijk is gebarsten, net als de wereld om haar heen. In de Verenigde Staten is een oorlog uitgebroken, die veel vluchtelingen naar Canada heeft gebracht. Zoé vermoedt dat haar zoon zich ophoudt tussen de gevluchte kinderen die zonder hun ouders in de Canadese bossen wonen.

L’enfant rivière van de Franse schrijfster Isabelle Amonou behoort tot verschillende genres. Het boek heeft elementen van een dystopie, een ecothriller en een psychologische roman. De verwilderde kinderen in de bossen doen denken aan de klassieker Lord of the flies van William Golding, terwijl de achtervolgingsscènes en de scènes waarin mensen zich bekeken voelen meer op een thriller lijken.

Toch is L’enfant rivière meer dan een spannend boek. Er worden serieuze onderwerpen aangesneden, zoals natuurbehoud en geopolitiek. Ook gaat het over de geschiedenis van de oorspronkelijke inwoners van Canada. Tot 1996 scheidde de Canadese regering kinderen van indigenous people van hun ouders en stuurde ze naar kostscholen om ze de Canadese cultuur bij te brengen. Ook Zoé’s familie is daar slachtoffer van geworden en Zoé draagt dat trauma met zich mee.

Isabelle Amonou is zelf geen Canadese, maar ze is in Canada geweest als writer in residence en heeft zich grondig ingelezen. Dat is te merken als je het boek leest: het voelt allemaal heel echt, terwijl het zich in de toekomst afspeelt. Ze vertelt in een interview dat ze gefascineerd is geraakt door het gebied bij de rivier, waar verschillende talen en culturen samenkomen. Dat is te zien in de relatie tussen de heel Westerse Thomas en Zoé, die afkomstig is van de Algonquin en een jeugd heeft gehad vol geweld. Als ze samen een gezin voren, worden de verschillen in opvoeding des te duidelijker. 

L’enfant rivière is zo geschreven dat je steeds wilt doorlezen. De omgeving is zo anders dan onze eigen omgeving en de omstandigheden ook, maar desondanks word je helemaal meegenomen in het verhaal. Knap gedaan!

Isabelle Amonou (2023), L’enfant rivière, Paris, 306 p.