Le plus petit baiser jamais recensé – Mathias Malzieu

In dit moderne sprookje wordt een depressieve uitvinder verliefd op een onzichtbare vrouw. Het enige wat hij zich van haar kan herinneren is niet tastbaar: de kleinste kus die men kan waarnemen. Die kus was zo indrukwekkend, dat hij op zoek gaat naar de onzichtbare vrouw. Maar hoe vind je iemand die je niet kunt zien? Overal aanbellen en vragen of je de vrouw des huizes mag zoenen? Gelukkig krijgt de uitvinder hulp van een gepensioneerde detective en zijn papegaai. Zou het hen lukken om de onzichtbare vrouw op te sporen?

 

Malzieu (geboren in 1974) was al bekend als muzikant toen zijn eerste boek verscheen. Hij is zanger van de groep Dionysos, waarvoor hij ook teksten schrijft. Dat is te zien in Le plus petit baiser jamais recensé, waar de poëzie van de pagina’s straalt. Elke zin kan zó op een tegeltje. Hier en daar is het misschien wel erg gelikt, maar dat mag ook bij een modern sprookje.

 

In het boek is een katern opgenomen in full color, waarin de gedichten van de onzichtbare geliefde staan, Sparadramours geheten. Deze titel – een samentrekking van de woorden sparadrap (pleister) en amour (liefde)- is een voorbeeld van de taalgrapjes die Malzieu gebruikt in zijn boek. Het staat bol van de neologismen. Ook heeft Malzieu zijn best gedaan om moderne vergelijkingen te bedenken, bijvoorbeeld tussen liefde en computertechnologie:  “Mon cerveau et mon cœur devaient télécharger de nouveaux logiciels émotionnels pour que je décrypte ces informations.”

 

Le plus petit baiser jamais recensé is misschien geen hoogstaande literatuur, maar het is een heel aardig boek met een leuk verhaal dat zeker af en toe een glimlach op het gezicht van de lezer zal weten te toveren (tja, het blijft een sprookje, hè).

 

Mathias Malzieu, Le plus petit baiser jamais recensé, Paris, 2013 154 p.