Jaren geleden verscheen een boek met de prachtige titel Ik mis alleen de HEMA. Het ging over Nederlanders die waren geëmigreerd en aan de auteurs vertelden over hun leven in het buitenland. Zelf woonde ik rond de tijd dat het boek verscheen in Frankrijk en kon ik de titel hartgrondig onderschrijven. In het begin was het nog best leuk om uitgebreid rond te neuzen in de prachtige hypermarchés in mijn stad, maar na een tijdje werd ik het zat om voortdurend naar het industrieterrein te moeten fietsen voor zoiets simpels als een lampje of pleisters of knijpers of wat dan ook maar. Alleen al door het formaat van de winkel duurde het altijd een tijd voor ik gevonden had wat ik zocht. Aan looproutes deed men niet, dus het was een uitdaging om bij de kassa te komen zonder iemand te hebben aangereden die net een gangpad overstak om een kaasje aan de overzijde te bestuderen. Bovendien stond de lokale hypermarché, zijn grote oppervlakte ten spijt, tot de nok toe vol met allerlei displays. Voor elke dag was er wel een nieuw thema te verzinnen, zo leek het. Dan was het weer moederdag en struikelde je over de chocola die in doosjes in alle mogelijke geometrische vormen verpakt was, dan was het weer feest omdat de Beaujolais er was en stonden er overal kunstig opgestapelde flessen wijn. Ik ben al niet heel handig en zo’n karretje is niet makkelijk bestuurbaar. Nee, erg ontspannend was het niet om naar de hypermarché te gaan. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de kassa’s. Voordat je het systeem doorgrond had, was je zo weer 20 minuten verder (er zijn kassa’s voor zwangeren, voor mensen met een mandje, voor mensen met een mandje met maximaal 10 producten, voor cheques, voor mensen met een karretje, voor rollators, etc.). Als je per ongeluk in de verkeerde rij ging staan, werd je onverbiddelijk weggestuurd door de caissière, ook als je al 10 minuten had staan wachten. Best leuk hoor, zo’n hypermarché, maar het is een tijdrovende klus om er te winkelen. Dan is de HEMA wel erg handig. Die vind je zowat in elke stad of elk dorp, is overzichtelijk en heeft alles wat je maar nodig kan hebben in je dagelijkse Nederlandse leven. Inmiddels hebben de Fransen de HEMA gelukkig ook omarmd en kun je in diverse steden je handige spulletjes kopen zonder er een halve dag voor te moeten uittrekken.
Omgekeerd hebben Fransen ook dergelijke winkels die ze in het buitenland smartelijk missen. In Une Marseillaise à La Haye van Anne Boudart staat een prachtig plaatje van iemand die de Monoprix omarmt. Dat is een HEMA-achtige winkel, maar dan de Franse versie. Die mis ik in Nederland ook, dus ik kan me helemaal voorstellen dat een Fransman blij wordt als hij weer bij de Monoprix is. Anne Boudart is een Française die in Den Haag woont, precies zoals de titel het aangeeft. Ze komt uit het zuiden van Frankrijk en vindt het schokkend koud in Nederland. Boudart is illustratrice en illustreerde onder meer werk van de populaire schrijfster Katherine Pancol. Une Marseillaise à La Haye is autobiografisch. Het is niet echt een stripverhaal, maar bestaat uit losse plaatjes die haar leven in Nederland illustreren.
Het boek is interessant omdat het een buitenlandse blik geeft op Nederland en op de Nederlandse taal. Mij bevalt de titel ook wel: een Marseillaise in Den Haag. Het zijn namelijk de ervaringen van één Française, die dan ook nog eens uit Zuid-Frankrijk komt, in één Nederlandse stad. Nergens pretendeert Boudart voor alle Fransen over heel Nederland te spreken.
In een interview vertelde Anne Boudart dat ze momenteel werkt aan een stripverhaal. Dat is er nog niet, maar gelukkig kunnen we in de tussentijd nieuwe afbeeldingen bewonderen op haar Instagramaccount.
Anne Boudart, Une Marseillaise à La Haye & autres péripéties, LGF, 2018
Manon Sikkel en Marion Witter, Ik mis alleen de HEMA, 2006
Manon Sikkel en Marion Witter, Ik mis nog steeds de HEMA, 2012
186 comments
Comments are closed.