Hoera, er is een goed nieuw boek uitgekomen over het Frankrijk van nu! De Britse journalist Simon Kuper schreef een boek over Parijs, dat over veel meer gaat dan Parijs alleen. De Nederlandse titel is nogal nietszeggend: Parijs nu – wereldstad in verandering (2024). Dan geeft de oorspronkelijke, Engelse titel meer informatie: Impossible City: Paris in the Twenty-First Century. 

Kuper beschrijft hoe hij als Britse journalist min of meer bij toeval in Parijs terecht kwam. Hij kon daar goedkoop een appartement kopen toen de prijzen in Londen al de pan uit rezen. In Parijs ontmoette hij zijn vrouw, de Amerikaanse auteur Pamela Druckerman en samen kregen ze een gezin. Hun kinderen zijn nu kleine Fransoosjes, Parijzenaren die hoofdschuddend hun provinciale ouders gadeslaan. Kuper beschrijft prachtig hoe hij zijn kinderen allerlei adviezen meegeeft in het Parijse verkeer en zich dan ineens realiseert dat zijn kinderen daar meer mee vertrouwd zijn dan hij: “De jongens knikten en dachten: zelfs papa heeft het door.”

De persoonlijke noten in het boek zijn mooi, maar ik vind het nog mooier dat Kuper de Parijse subculturen analyseert. Hij heeft zich o.a. verdiept in het functioneren van elites in verschillende landen. Uitgebreid schrijft hij over de lange weg die politici in Frankrijk moeten afleggen voor ze het Elysée kunnen bereiken. In Nederland kun je als boerin zomaar partijleider worden, maar in Frankrijk is zo’n carrièreswitch stukken ingewikkelder. Als je daar ver wilt komen, moet je van jongs af aan investeren in de juiste opleiding en de juiste contacten. Voor Macron president werd, heeft hij jarenlang wekelijks gedineerd met de juiste personen. De politiek is een gesloten wereld, geen wonder dat veel gewone Fransen er weinig mee op hebben.

De tijd dat je in Parijs een goedkoop appartement kon kopen, is al lang voorbij. Kuper heeft zijn buurt zien veranderen in een internationale metropool, waar hij steeds meer Engels hoort en waar het levenstempo steeds hoger ligt. Toch ziet hij een groot verschil tussen Londen en Parijs. In Frankrijk probeert de overheid tegen te houden dat er een spookstad ontstaat, een soort decor van huizen die niet worden bewoond maar als bezit worden gehouden door rijke buitenlanders. Dat gebeurt wel, maar is in Parijs beperkt tot een paar stukken. Verder is en blijft er een groot aandeel sociale huurwoningen bestaan, waardoor buurten gemengd blijven. En verder probeert men de stad buiten de péripérique meer te betrekken bij het centrum, zodat alle inwoners van Parijs van de voorzieningen kunnen genieten. 

Parijs nu – wereldstad in verandering is een prachtig boek dat ik iedereen kan aanraden!

Simon Kuper (2024), Parijs nu. Wereldstad in verandering, Amsterdam, 254 p.