Dertigers Ludovic en Louise besluiten hun leven in Parijs een jaar lang achter te laten en op wereldreis te gaan met hun zeilboot Jason. On
derweg besluiten ze aan te meren op South Georgia Island in de Atlantische Oceaan. Het lijkt ze wel spannend om even rond te kijken op het eiland, waar onbevoegden eigenlijk niet mogen komen. Alleen in het onderzoeksstation Stromness zijn een paar manden per jaar wat onderzoekers te vinden, verder wordt het onherbergzame en niet bepaald tropische eiland alleen bewoond door dieren.
Tijdens hun tochtje op het eiland begint de lucht steeds meer te betrekken. ’s Middags breekt er een storm uit, die het onmogelijk maakt om terug te gaan naar de Jason. Ludovic ziet het als een spannend avontuur, maar Louise is er niet helemaal gerust op. Terecht, zo blijkt. Als ze ’s morgens opstaan, is de zee weer kalm. Maar de baai is leeg. Jason is weg. Ludovic en Louise zijn, soudain, seuls: plotseling alleen.
Omdat het eiland erg afgelegen ligt, komen er nauwelijks schepen voorbij. Op een snelle redding hoeven de Parijzenaars dan ook niet te rekenen. Ze stellen alles in het werk om te overleven. Louise, die een fervent bergbeklimmer is, weet de boel aardig te organiseren. Ze nemen hun intrek in een leegstaand gebouw en gaan op zoek naar voedsel. Isabelle Autissier beschrijft in geuren en kleuren hoe ze pinguïns gaan vangen in een moeilijk bereikbare baai, maar ook hoe ze zich vervelen en de energie niet meer vinden om naar buiten te gaan. De vraag rijst of hun relatie bestand is tegen deze extreme omstandigheden. Louise, die afkomstig is uit een kruideniersfamilie en erg praktisch ingesteld is, ergert zich dood aan Ludovics naïeve gedrag. Het was zijn idee om naar dit verboden eiland te gaan en als ze daar –door zijn schuld – vastzitten, gaat hij onverantwoord om met voedsel en energie. Ludovic komt uit een heel rijk gezin en heeft weinig kaas gegeten van overleven in de koude wildernis. Hij “heeft eenvoudigweg nooit ook maar een seconde gedacht dat het hem ooit aan de eerste levensbehoeften, een dak boven je hoofd, iets te eten, zou kunnen ontbreken.” Het is niet verwonderlijk dat Ludovic de eerste is die doordraait.
Zo’n 140 bladzijden lang vertelt Autissier in een gejaagde stijl hoe het Louise en Ludovic vergaat op het onbewoonde eiland. Ze kan daarbij uit haar eigen ervaringen putten. Autissier was de eerste vrouw die solo in wedstrijdverband de wereld over zeilde. In 1995 leed haar zeilschip schipbreuk, waarna Autissier werd gered door een Italiaanse zeiler. Daarna stopte ze met solozeilen en richtte ze zich o.a. op een carrière als schrijfster. Sinds 1996 heeft ze al tien boeken uitgebracht, zowel romans als reisboeken.
Het eerste deel van de Soudain, seuls leest als een spannende avonturenroman. Daarna begint het tweede gedeelte, dat “Hier” getiteld is. In “Hier” beschrijft Autissier de nasleep van de schipbreuk. Van een avonturenroman schakelt ze over op een wat reflectievere stijl. Als journalist Pierre-Yves een klein bericht leest over de schipbreuk, begint zijn bloed sneller te stromen. Hij wil dit verhaal vertellen en begint meteen te bedenken hoe hij dat gaat doen: “Dat kan een kitscherig verhaal worden, maar je kunt ook een mooi portret maken, de berooidheid, de eenzaamheid, het verl
ies van sociaal houvast.” We volgen Pierre-Yves, die contact opneemt met de ouders van Louise en Ludovic en probeert een integere reportage te schrijven.
Het laatste stuk is interessant en geeft de roman diepgang, hoewel het een grote stijlbreuk vormt met het voorgaande gedeelte. Het boek eindigt op deze manier een beetje mat, terwijl het zo spectaculair begon. Desalniettemin biedt Soudain, seuls een indringende leeservaring die je niet snel loslaat.
Isabelle Autissier, Soudain, seuls, Paris, 2015, 252 p.
vertaling door Floor Borsboom: Plotseling, alleen, Amsterdam, 2016, 224 p.
313 comments
Comments are closed.