Bodilo (27) is een postbode met een illegale hobby: hij stoomt thuis persoonlijke brieven open, leest ze, plakt ze weer dicht en bezorgt ze dan pas. Zo komt hij terecht in een briefwisseling tussen Grandpré, een Canadese man die gek is op Japanse poëzie en de Guadeloupse onderwijzeres Ségolène, die de zelfde passie heeft. Bodilo kan alleen de brieven van Ségolène lezen, die vol staan met haiku’s. Bodilo stort zich op de Japanse poëzie om alles over haiku’s te leren. Door een speling van het lot krijgt hij de kans om in de huid van Grandpré te kruipen. Kan hij zijn posttas aan de wilgen hangen om zich op Japanse literatuur te richten?

Le facteur émotif is de tweede roman van de Canadees Denis Thériault. De roman verscheen daar al in 2005 en won toen ook een prijs, maar internationaal werd de roman pas zo’n 10 jaar later opgepikt. Het grappige is, dat het boek in verschillende talen een andere titel heeft. De Canadese en Franse titel betekent “De emotionele postbode”, maar in het Engels heet het boek “Het eigenaardige leven van een eenzame postbode”, in het Duits “Zeventien lettergrepen eeuwigheid” en in het Spaans “De haikupostbode”. In het Nederlands is de titel “De eenzame postbode” gekozen. De Franse, Engelse en Nederlandse titel verwijzen naar het gevoelsleven van de postbode, terwijl de Duitse en de Spaanse naar de inhoud van de brieven verwijzen. Dat tekent het boek, dat op verschillende niveaus te lezen is. Je zou het kunnen zien als een liefdesverhaal van een jonge postbode die zo eenzaam is, dat hij zijn toevlucht zoekt tot andermans post. Ook zou je het kunnen lezen als een ode aan de brief in deze tijd van snelle communicatie. Verder is de Japanse literatuur en in het bijzonder de haiku een thema in deze roman.

Het verhaal is een cirkelvertelling, maar is niet zo strak gepolijst dat alles aan het eind verklaard wordt. Er blijven nog genoeg haakjes over, die ervoor zorgen dat de roman blijft hangen. Tot ongeveer halverwege dacht ik dat ik een zoetsappig liefdesverhaal te lezen zou krijgen, maar dat bleek niet het geval. Zonder het einde te willen verklappen: een happy end kun je vergeten.

Le facteur émotif is een verhaal dat je nog lang doet mijmeren, en niet alleen over de tijdloze romantiek van liefdespoëzie. Vriendschap, inlevingsvermogen en fantasie, al deze thema’s zitten vernuftig vervlochten in dit prachtige kleinood. Lezen dus!

 

Als je dan toch aan het lezen bent over mensen die zich bemoeien met andermans post, lees dan ook eens het korte verhaal “Le courrier” van Sylvain Tesson uit de bundel Une vie à coucher dehors (2009). Hierin belandt een schipbreukeling op een onbewoond eiland. Zijn enige vermaak bestaat uit het lezen van de post uit de postzakken die zijn aangespoeld. De poststukken veranderen zijn kijk op het leven volledig.

 

Denis Thériault, Le facteur émotif, Montréal, 2005, 174 p.

Vertaald door Gertrud Maes en Martine Woudt: De eenzame postbode, Amsterdam, 2016, 142 p.