Histoire du lion Personne – Stéphane Audeguy

Het is 1786. In Senegal bloeit de slavenhandel en zijn de Blanken heer en meester. De jonge Yacine is opgegroeid op een missiepost en is op weg naar de grote stad om bij de Fransman Pelletan in dienst te gaan. Hij is amper zijn dorp uit, of hij vindt een zielig welpje dat wees geworden is. Geïnspireerd door de Griekse literatuur die hij heeft gelezen, noemt hij het dier Kena, wat “niemand” betekent in het Wolof. Hij ontfermt zich over het dier en neemt het mee naar Pelletan.

Pelletan doopt het dier direct om tot Personne, “niemand” in het Frans. Personne krijgt een ereplek in het huishouden en wordt het troeteldier van Pelletans dochter Marie. Ook sluit Personne vriendschap met een puppy, die Hercule genoemd wordt. Als de goedaardige Personne echter een klierig jongetje slaat, komt er een eind aan de idylle. De leeuw moet weg! Hij wordt met Hercule op een vrachtschip gezet naar Le Havre. Daar aangekomen begint zijn Odyssee pas echt: hij moet onder begeleiding van een verzorger helemaal naar Versailles lopen, waar hij zal worden ondergebracht in de menagerie van het hof.

Het zijn roerige tijden in Frankrijk. De oogsten zijn mislukt, het is al tijden koud en donker en de Revolutie broeit. De koninklijke menagerie valt ten prooi aan hongerige burgers die zich uit wanhoop op de exotische beesten storten. Ook Personne zal het veld moeten ruimen op zijn nieuwe plek.

Histoire du lion Personne is het op ware gebeurtenissen berustende verslag van de leeuw die ten tijde van de Franse Revolutie naar Frankrijk wordt gehaald. Stéphane Audeguy maakte er een poëtisch verslag van, dat de Prix Wepler won én de Prix littéraire 30 millions d’amis. Die laatste prijs wordt ook wel de “Goncourt des animaux” genoemd: hij wordt toegekend aan een literair werk waarin dieren een belangrijke rol spelen.

Dat Histoire du lion Personne de Goncourt des animaux wint, is niet verbazingwekkend. Veel scènes uit de roman lenen zich voor een vertederende film: de vriendschap tussen het hondje en de leeuw, de leeuw die gehecht is aan zijn verzorgers, de leeuw die losgelaten wordt in de woestijn en als een kat terugkeert naar zijn baasje. Aan de andere kant zijn er ook genoeg nare scènes, zoals de reis naar Versailles, als Personne wordt verwaarloosd, mishandeld en opgejaagd.

Hoewel het verhaal interessant is, is de toon van Audeguy in dit boek wat hoogdravend. Het verhaal komt langzaam op gang en gaat dan plotseling heel snel. Ook is er wel erg veel informatie gepropt in een boek van nog geen 200 pagina’s. Wie echt een mooi, evenwichtig boek van Stéphane Audeguy wil lezen, kan beter Fils unique lezen, zijn roman uit 2007 over Jean-Jacques Rousseau.

Stéphane Audeguy, Histoire du lion Personne, Paris, 2016, 166p.

One comment

  1. Pingback: bonanza178

Comments are closed.