Het is de nachtmerrie van elke schrijver: een writer’s block krijgen na het publiceren van een succesvolle roman. Het overkomt Delphine, de hoofdpersoon van D’après une histoire vraie. Ze heeft een autobiografische roman geschreven, waarvan het schrijven haar compleet heeft uitgeput. Eindeloos twijfelt ze over haar volgende boek. Wordt het fictie of toch weer iets autobiografisch? Dan ontmoet ze L. op een feestje. Deze vrouw lijkt haar te kennen, hoewel Delphine niet weet wie ze is. Ze sluiten vriendschap en beginnen intensief met elkaar op te trekken. L. blijkt over alles in Delphines leven wel een mening te hebben: haar kinderen, liefdesleven en vooral haar werk. Hoewel Delphine graag pure fictie wil schrijven, probeert L. haar over te halen om weer iets autobiografisch te publiceren. Delphine raakt hier danig van ontdaan en krijgt niets meer voor elkaar. L. biedt aan zich over haar te ontfermen en trekt bij Delphine in. Langzamerhand begint L. Delphines leven over te nemen. Als de schrijfster dat door krijgt, is het al te laat.

Delphine de Vigan won met haar boek zowel de Prix Renaudot als de Prix Goncourt des Lycéens. Ze is een bekende schrijfster met o.a. een aantal autobiografische romans op haar naam. Dat maakt D’après une histoire vraie des te spannender. Wie weet is het wel echt gebaseerd op een waargebeurd verhaal! Het is geschreven als een psychologische thriller, wat het verhaal erg spannend maakt. Verder snijdt het intrigerende thema’s aan. De aloude vraag of kunst de werkelijkheid moet imiteren staat centraal. L. is daarin heel uitgesproken. In de Nederlandse vertaling zegt ze: “Lezers willen weten wat voor vlees ze in de kuip hebben, of het kleurstoffen, conserveringsmiddelen, emulgatoren of verdikkingsmiddelen bevat. Literatuur heeft voortaan de plicht open kaart te spelen.” Dat is een zeer beperkte opvatting van literatuur. Het zou bijzonder saai worden als schrijvers alleen nog zouden opschrijven wat ze zelf hebben meegemaakt.

Een ander thema is de infiltratie of identiteitsberoving waaraan L. zich schuldig maakt. Ze blijkt enorm veel informatie over Delphine te hebben die ze heeft verzameld uit interviews en artikelen. Delphine heeft veel meer informatie over zichzelf losgelaten dan ze zich had gerealiseerd. Nu is dat voor een publiek figuur misschien niet zo verwonderlijk, maar tegenwoordig laat ook Jan met de pet veel gegevens achter op internet. Dit maakt identiteitsberoving maar al te realistisch.

Uiteindelijk keert de roman weer terug bij de vraag of kunst de werkelijkheid imiteert, door de werkelijkheid de kunst te laten imiteren. In een meesterlijk slot wordt alles wat de lezer begrepen meent te hebben volledig door elkaar geschud. D’après une histoire vraieis een geweldige roman die zeer geëngageerd en prachtig geschreven is.

 

Delphine de Vigan, D’après une histoire vraie, Paris, 2015, 484 p.

vertaling door Floor Borsboom en Eef Gratama: Het ware verhaal van haar en mij, Amsterdam, 2016, 380 p.