In de buik van de Atlantische oceaan liggen ze verborgen: de dromen van de mensen die zich niet konden neerleggen bij de wetten van het leven in Senegal. Le ventre de l’Atlantique, waarin Fatou Diome schrijft over de Senegalese jeugd die ervan droomt om in Frankrijk te wonen, is een luchtig boek over dromen van een beter leven. 

Salie woont in Frankrijk. Haar broertje Madické woont op het eiland Niodior. Dat is een gat waar nooit wat gebeurt. Iedereen is visser of werkloos. De dorpelingen kijken reikhalzend uit naar de komst van de “venus de France”, de oud-dorpelingen die het gemaakt hebben in Frankrijk en terugkomen om hun vroegere plaatsgenoten jaloers te maken.

Een van die venus heeft een tv meegenomen, waar het hele dorp naar mag kijken. Vooral voetbalwedstrijden zijn populair. Madické volgt het Europese voetbal op de voet. Als hij door een stroomstoring een wedstrijd mist, belt hij zijn zus in Straatsburg om van haar een verslag te horen van de wedstrijd. Best gezellig: zo kijken Salie en Madické samen naar voetbal, terwijl ze zo’n 8,5 uur vliegen van elkaar wonen.

Salie is schrijfster en doet haar uiterste best het thuisfront ervan te overtuigen dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn is in Frankrijk. Het is er hard werken en het geld dat je er verdient, heb je nodig voor het dure leven. Daar gelooft men in Senegal natuurlijk niets van. Madické ziet zichzelf al als profvoetballer terugkeren als de volgende venu de France. 

Zestien jaar na het verschijnen van Le ventre de l’Atlantique is het thema nog altijd actueel. Niodior wordt geprezen als een paradijs voor natuurliefhebbers, mede doordat projectontwikkelaars er nog geen voet aan de grond hebben gezet. Dat is ook niet zo verwonderlijk, want er is weinig economische activiteit en de jongeren trekken er weg om elders werk te zoeken. Geen wonder dat ze hooggespannen verwachtingen hebben van een leven in Frankrijk, waar je zelfs met voetballen rijk kunt worden. 

Sinds het verschijnen van Le ventre de l’Atlantique kan Niodior zich verheugen in een nieuwe branche, want Diome heeft zo’n nieuwsgierig stemmende beschrijving gegeven van haar geboorteplek dat het eiland ineens toeristen trekt. Wellicht helpt het dat de roman ook in het Engels is verschenen en zo voor een nog groter publiek toegankelijk is.

Fatou Diome (2003), Le ventre de l’Atlantique, Paris, 255 p