Er zijn auteurs op wie je blindelings kunt vertrouwen. Je pakt een willekeurig boek uit de kast en weet al ongeveer welke ingrediënten je kunt verwachten: de stijl, thema’s en personages zijn vergelijkbaar. Jules Verne (1828-1905) was zo’n betrouwbare man. Hij schreef altijd avonturenromans met nieuwsgierige personages die op onderzoek uitgaan. Er is meestal sprake van rivaliteit tussen de personages. Vernes schrijfstijl was voor zijn tijd erg vlot: veel dialoog, weinig beschrijvingen, veel opsommingen. Uitermate geschikt voor lezers die zich in een avonturenroman willen storten zonder verstrikt te raken in een ingewikkeld plot.
La chasse au météore is een postuum uitgegeven boek. Het is door zijn nabestaanden gevonden in een bundel met werk dat nog niet af was. Het verhaal van deze roman was al af, maar waarschijnlijk had Verne er nog met de stofkam doorheen willen gaan. Gelukkig heeft dat de uitgevers Archipel en Folio er niet van weerhouden om het werk uit te geven.
Op de Folio-editie staat een man in een ruimtepak met een wapen dat niet zou misstaan in een science fiction film uit de jaren ’50. De voorkant heeft echter weinig met de inhoud van doen. Het verhaal draait om Dean Forsyth en Sydney Hudelson, twee amateursterrenkundigen die in een klein stadje in de Verenigde Staten wonen. Allebei hebben ze een soort toren aan hun huis gebouwd om de sterren te bestuderen. Op een nacht ontdekken ze allebei een meteoor. Uiteraard willen ze deze ontdekking allebei claimen. Er ontstaat een grote rivaliteit, waar het hele stadje van kan meegenieten. Intussen hebben Forsyths neef Francis en Hudelsons dochter Jenny het plan opgevat om te trouwen. Hun bruiloft komt op losse schroeven te staan door de verslechterde verhoudingen tussen oom Dean en vader Sydney. Als ook nog het gerucht gaat dat de binnenkant van de meteoor uit puur goud bestaat, raakt het stadje in rep en roer door de goudkoorts.
Karakteristiek voor Verne was het gebruik van recente wetenschappelijke ontdekkingen in zijn romans. In La chasse au météore lift Verne mee op de belangstelling voor sterrenkunde in de 19e eeuw. Ook schrijft hij over statenkwesties waar in de late negentiende eeuw over werd gediscussieerd. Van wie is een meteoor? Van de ontdekker, van het land waar de ontdekker woont of van het land waar de meteoor neerstort? En wie is dan de eigenaar als de meteoor in zee stort?
Wellicht had Verne het boek iets willen inkorten. Er staan wel erg veel berekeningen in, die bovendien niet altijd helemaal kloppen. Ook verspringt de tijd soms onbedoeld van het voorjaar naar het najaar. Toch is het fijn dat men het boek alsnog heeft uitgegeven, want het is een amusante roman waar je veel plezier aan kunt beleven.
Jules Verne, La chasse au météore, Parijs, 1986 (postuum gepubliceerd), 300 p.
Omdat de auteur van dit boek al meer dan 70 jaar geleden overleden is, kun je het boek legaal downloaden als e-book, bijvoorbeeld op deze site: https://www.ebooksgratuits.com/ebooks.php
19 comments
Comments are closed.